wtorek, 13 grudnia 2016

Florence Foster Jenkins





Rezyseria: Stephen Frears. W rolach glownych: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg.


Komedia – będziecie się śmiać! ****
Historia tym bardziej fenomenalna, że prawdziwa, oparta na rzeczywistych faktach i wydarzeniach. Ekscentryczna milionerka Jenkins istniała naprawdę (1868-1944), uwielbiała muzykę i arie operowe, marzyła o wielkiej karierze solistki operowej i występach w Carnegie Hall, tylko nie potrafiła śpiewać – fałszowała prawie każdą nutę, nie słysząc swojego fałszu – dla niej brzmiała każda aria w jej wykonaniu cudownie.  Utwierdzał ją w tym przekonaniu i chronił przed prawdą oraz  naśmiewającą się z niej publicznością jej małżonek St. Clair Bayfield – angielski aktor ze szlacheckim pochodzeniem. Otóż robił wszystko, by ukochana nie dowiedziała się o prawdziwych krytykach w prasie, przekonywał najbliższe otoczenie, by prawiło jej komplementy i umożliwiało dalsze przebywanie w bajce i marzeniach o Carnegie Hall. O dziwo!-marzenie się spełniło: koncert w Carnegie Hall się odbył w 1944 r., a sama Jenkins przed śmiercią powiedziała, że nieważne jest, jak śpiewała – ważne jest, że śpiewała w Carnegie Hall.






 
 
 
 

Meryl Streep i Hugh Grant
Z lewej Simon Helberg - znakomicie gral role pianisty Jenkins
 
Prawdziwa Florence Foster Jenkins i w filmie Meryl Steep
Dowod na to, ze wystapila w Carnegie Hall


Oryginalne zdjecie Jenkins ur. 19.07.1868 in Pennsylvania, zm. 26.11.1944 in N.Y.





wtorek, 15 listopada 2016

Frantz


Reżyseria: Francois Ozon - znany z "8 Kobiet" (8 femmes), "Młoda i piękna" (Jeune et Jolie), Zona doskonała (Potiche).
W rolach głównych: Paula Beer, Pierre Niney, Ernst Stötzner, Marie Gruber, Johann von Bülow, Anton von Lucke.
Produkcja francusko-niemiecka.
                                                              *****
Małe miasteczko po pierwszej wojnie światowej. Młoda Anna opłakuje swojego narzeczonego Frantza, który poległ we Francji. Pewnego dnia spotyka przy grobie ukochanego młodego Francuza. Adrien składa również kwiaty na grobie, opowiada Annie, że znał Frantza. Adrien zostaje ciepło przyjęty przez Annę i jej rodzinę. Anna odnajduje  w przybyszu z Paryża, miasta uwielbianego przez Frantza i przez nią samą, dawne uczucia - spotkania z Adrien sprawiają jej przyjemność i ulgę. Rozmowa w języku francuskim przenosi ja w przeszłość do ukochanego Frantza.



 
Marie Gruber i Ernst Stötzner


 
Paula Beer


Polecam ten pieknie wyrezyserowany i zagrany film. *****

 

wtorek, 11 października 2016

Café Society

                                    






                                                             Smietanka towarzyska




Premiera odbyła się na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes 11 maja 2016 r. poza konkurencją. W USA film wystartował w lipcu, a w Niemczech będzie wyświetlany dopiero od 10 listopada. Ja obejrzałam go w Warszawie w Kinotece w Pałacu Kultury i Nauki w małej salce kina studyjnego.
Scenariusz i reżyseria: Woody Allen. W rolach głównych występują:
Jesse Eisenberb (Bobby), Kristen Stewart (Vonnie), Blake Lively (Veronica), Jeannie Berlin, Steve Carell, Parker Posey, Corey Stoll, Ken Stott, Anna Camp, Paul Schneider, Sheryl Lee.


Jest to typowa Woody Allenowska komedia, pełna filozofii i zapytań o sens życia i śmierci, religię, sens miłości i wierności w małżeństwie, pytan o zdradę i niewierność. Muzyka jazzowa szemrze w tle, atmosfera i stroje lat trzydziestych przyciągają oko – chwilami jest to monotonne, ale film trzeba zobaczyć, jeśli się ceni reżysera i ogląda jego filmy. ***




Bobby jest synem nowojorskiego, żydowskiego jubilera - akcja dzieje się w latach trzydziestych – niebardzo chce kontynuować interes rodzinny, postanawia spróbować losu i szczęścia w Los Angeles w Hollywood. Jego wpływowy wuj Phil pracuje w agencji castingowej i powoli wprowadza siostrzeńca w biznes. Phil jest żonaty, jednak prowadzi potajemny związek ze swoją sekretarką Vonnie, którą prosi, by pokazała Bobby’emu miasto. Bobby zakochuje się w Vonnie, która z czasem odwzajemnia uczucia. Jednak gdy Phil decyduje się wreszcie na rozwód z żoną, Vonnie postanawia pozostać u jego boku i porzucić Bobby’ego. Bobby jest rozczarowany i powraca do Nowgo Jorku. Zaczyna pracować w nocnym klubie swojego brata Bena, ktory jest gangsterem. Klub staje się miejscem spotkań śmietanki towarzyskiej – prosperuje znakomicie. Niebawem poznaje Veronikę, zakochuje się i zakłada rodzinę – Veronika oczekuje dziecka.
Pewnego dnia do Nowego Jorku przyjeżdża Phil z Vonnie i postanawiają odwiedzić nocny klub Bobby’ego. Vonnie chce poznać miasto.  Bobby udaje się z nią na spacer. Oboje stwierdzają, że nadal się kochają, że miłość nie przeminęła.
Brat Ben ma kłopoty, poszukuje go policja, zostaje aresztowany, oskarżony o morderstwo i stracony na krześle elektrycznym. Bobby przejmuje nocny klub, mocno obciążony skandalami brata, co przyczynia się do jeszcze większej prosperity.
Jessy Eisenberg (Bobby) i Kristen Stewart (Vonnie)

poniedziałek, 5 września 2016

11 minut



Produkcja polsko-irlandzka, thriller.
Film otrzymał wyróżnienie specjalne Jury Młodych na Festiwalu w Wenecji, Agnieszka Glińska dostała nagrodę za monataż na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni, a Paweł Mykietyn na tymże Festiwalu – za muzykę. Film wyróżniono w Gdyni również za oryginalność koncepcji artystycznej (Nagroda Specjalna).
Reżyseria i scenariusz: Jerzy Skolimowski (ur. 1936r.) – na Festiwalu w Wenecji w tym roku otrzymał Złotego Lwa za całokształt pracy filmowej.



A mnie się ten gniot – z przeproszeniem - w ogóle nie podobał.
Miał to być film o zazdrości, zdradzie i przeznaczeniu, miał być kandydatem do Oscara – nastawiłam się na wielkie dzieło, a tu takie nie wiadomo co: pomieszanie z poplątaniem. Niby ambitne, ale tak zmontowane (nagroda za montaż), że bez przeczytania streszczenia przed filmem, trudno byłoby się domyślić, o co chodzi.
Skolimowski targnął się na przedstawienie kilku losów niepowiązanych ze sobą ludzi (temat banalny), aby po 75 minutach tortur na widzu powiązać je w jeden końcowy crash. Poprzeplatał jakimiś dziwnymi przypuszeniami i znakami na niebie – ciągle przelatywał denerwujący samolot nad ziemią – gdzieś tam pacnęła jakaś plama z farb na obrazie jakiegoś malarza nad Wisłą, rzekomo mająca mieć związek z plamą pikselową na monitorze u kogoś w biurze – jednym słowem: świat dygitalny kompletnie poplątany albo może zaświaty dają dekadenckiej ludzkości jakieś fatalne znaki. Nie wiadomo. Ja w takie bzdury nie wierzę, i już. Skolimowski chciał coś powiedzieć, ale ten przekaz jest tak niejasny i denerwujący, że z ulgą każdy widz doczekał się nareszcie finału fimu – a raczej końca nerwowych tortur - i mógł wyjść na świeże powietrze i odetchnąć.
Nie thriller, a psychiczna katorga!

W rolach głównych: Richard Dormer, gra reżysera uwodzącego aktorkę, rozmawia z nią cały czas po angielsku;
Paulina Chapko, gra uwodzoną przez reżysera aktorkę (powabna i śliczna);
Andrzej Chyra, gra sprzedawcę hod-dogów, którego nieuzasadnienie - ni stad, ni zowąd - opluwa dziewczyna;
Wojciech Mecwaldowski - gra zazdrosnego męża ślicznej aktorki, snuje się przez cały film po korytarzach hotelowych, z rozbitym okiem, targany niebywałą zazdrością, wpływa na widza denerwująco;
Agata Buzek i Piotr Głowacki grają parę alpinistów, którzy oglądają pornusa i siedzą cały czas w łóżku, nagle wlatuje im gołąbek, tłucze się lustro;
Dawid Ogrodnik - zwariowany kurier przesypiający się ze znudzoną żoną biznesmena;
Mateusz Kościukiewicz – chłopak dziewczyny z psem;
Ifi Ude – dziewczyna z psem Bufonem;
Jan Nowicki – malarz, któremu na obraz chlapie się przypadkowa plama mająca rzekomo coś wspólnego ze znakami (z zaświatów?) na niebie i pikselami na monitorze;
Anna Maria Buczek – lekarka śpiesząca na pomoc ciężarnej kobiecie;
Marta Dąbrowska, Elżbieta Jodłowska, Magdalena Mirek, Katarzyna Michalska – grają głodne zakonnice kupujące hot-dogi.

rezyser z aktorka


Alpinisci w lozku



Kurier


Zazdrosny maz miotajacy sie po hotelu


Nie zniechęcam nikogo do obejrzenia tego filmu, natomiast proponuję przygotować się do niego – wtedy będzie strawniejszy i bardziej zrozumiały, i wytrwacie do końca. Należy przeczytać wywiad ze Skolimowskim, poznać jego intencje w filmie, spróbować zrozumieć jego przekaz – wtedy być może uznacie ten film za wielki, a na pewno za bardzo oryginalny.






poniedziałek, 29 sierpnia 2016

L´etudiante et monsieur Henri







                               
                                                           Frühstück bei Monsieur Henri




Reżyseria: Ivan Calbérac. W rolach głównych: Claud Brasseur, Guillame De Tonquédec, Noémi Schmidt, Frédérique Bel.
Muzyka: Laurent Aknin






Noémi Schmidt i Claud Brasseur

Stary zrzędliwy emeryt postanawia wynająć pokój w swoim wielkim paryskim mieszkaniu. Trafia na niedoszłą studentkę, której niewiele w życiu się udaje poza komponowaniem i grą na pianinie. Zmusza młodą dziewczynę do udziału w spisku przeciw synowej, której nie akceptuje i uważa za głupią. A co z tego wyniknie, dowiecie się w kinie. Polecam tę dowcipną komedię, z piękną muzyką Aknina, świetną na letni pogodny wieczór sierpniowy. ****


Noémi Schmidt i Frédérique Bel

 Z prawej stojący Guillame De Tonquédec


Frédérique Bel









Noémi Schmidt jest Szwajcarką (ur. w Sitten), studiowała muzykę w Brukseli











czwartek, 25 sierpnia 2016

Julieta



To dwudziesty film hiszpańskiego mistrza Pedro Almodóvara, który uważam za najlepszy – bardzo mi się podobał.


Główną bohaterkę grają dwie aktorki – Julietę w młodości gra Adriana Ugarte, w latach późniejszych rolę odtwarza Emma Suárez.
                                                                             *****
Dla kochającej matki nie ma chyba gorszej rzeczy, niż jak bez wytłumaczenia dorastające dziecko opuszcza dom bez podania adresu i jakiejkolwiek wiadomości. I to na całe długie 18 lat. Zakłada rodzinę, ma troje dzieci..., i ani słowa do kochającej ją matki.


Antía ma 18 lat, jak wyjeżdża na wakacje na trzy miesiące w celu wyciszenia duszy. I nigdy już nie powróci do rodzinnego domu.

Czy zaginięcie i utonięcie ojca w czasie sztormu na morzu może być powodem buntu młodej nastolatki? Ojciec-rybak  co prawda posprzeczał się trochę z matką i wypłynął w morze przy pogarszającej się pogodzie, ale czyż można obwiniać matkę za jego własną decyzję, i z tego powodu uciekać z domu? Zostawić bolejącą po śmierci męża i nie odezwać się ani słowem przez osiemnaście lat? Nie wiadomo czy można. Moim zdaniem nie wolno, lecz Antía myśli inaczej. Matka poszukuje  jej, ale nie trafia na żaden ślad. Dopiero całkiem przypadkowo po spotkaniu z dawną przyjaciółką córki dowiaduje się, że Antía ma rodzinę i troje dzieci. Jednak dalej nie wie, gdzie mieszka.

Pewnego dnia przychodzi na dawny adres madrycki list ze Szwajcarii – Antía pisze, że żałuje swojego długiego milczenia. Pisze, że dopiero po śmierci synka, który utonął,  zrozumiała, jaki ból zadała matce.
Matka wyrusza w podróż do Szwajcarii.




środa, 24 sierpnia 2016

Maggie´s Plan







Reżyseria i scenariusz: Rebecca Miller (córka Arthura Millera)
Muzyka: Michael Rohatyn
Na podstawie noweli Karen Rinaldi


Główna bohaterka Maggie (Greta Gerwig) chce mieć dziecko. W dzisiejszym świecie nie stanowi to żadnego problemu. Spotyka dawcę nasienia – handlarza ogórków – umawia się z nim na spotkanie, no i właściwie nie ma problemu... ,  ale w tym samym czasie spotyka się z Johnem (Ethan Hawke), który jest żonaty i ma dwoje dzieci. Nieoczekiwanie udaje się obojgu wspólny związek – John rozwodzi się z dominującą żoną (Julianne Moore) i żeni z Maggie. Mają wspólną córkę, ale także dbają o kontakt z dwójką dzieci Johna.
John pracuje nad książką, której nie udaje mu się nigdy napisać.  Maggie jest zajęta ciekawą pracą i chowaniem dzieci. Pojawiają się wątpliwości, czy John przypadkiem nie kocha ciągle swojej byłej żony. Maggie ma nowy plan, który realizuje. Rzeczywiście, byłe małżeństwo wygasło nie do końca. Eksmałżonkowie na wspólnym wyjeździe za granicę romansują ze sobą. John odchodzi od Maggie i wraca do byłej żony i dzieci.
A córka Maggie? Jest dzieckiem Johna czy też ma coś wspólnego z handlarzem ogórków? Być może nie jest to wykluczone.


Film przypomina trochę atrmosferę z filmów Woody Allena. Greta Gerwig jest nową muzą Hollywood, a Julianna Moore jak zwykle doskonała. ***



Greta Gerwig - Maggie z coreczka
Greta Gerwig i Julianne Moore - Maggie z rywalka


Julianne Moore






Ethan Hawke i Greta Herwig - w filmie John i Maggie


 



czwartek, 4 sierpnia 2016

La vache - Krowa

                              W niemieckiej wersji: Unterwegs mit Jacqueline


Rezyseria: Mohammed Hamidi
W rolach glownych: Jamel Debbouzze, Fatsah Bouyahm, Lambert Wilson, Julia Piaton, Malik Bentalha. Komedia francuska, ktora wywolala burze oklaskow i cieszy sie we Francji duzym powodzeniem, a takze zbiera calkiem dobre recenzje. Mnie sie tak bardzo nie podobala, choc mozna sie bylo czasami posmiac. Uwazam temat krowy, ktora ze swoim wielbicielem wedruje ze wsi arabskiej do Paryza na "wystawe pieknosci" za zbyt trywialny, dla mnie - wrecz niezrozumialy.


Ponizej streszczenie dla poslugujacych sie francuskim. (dla odmiany)
                                                                 ***
Fatah, un modeste, joyeux et optimiste paysan algérien qui n'a jamais quitté sa campagne, rêve d'emmener sa vache Jacqueline au salon de l'agriculture de Paris. Un jour, à la surprise générale, il reçoit une invitation pour s'y rendre, mais il doit emprunter de l'argent à tous les hommes du village pour mener à bien son voyage. Il quitte sa femme Naïma et ses deux filles et prend le bateau pour Marseille avec sa vache. Il entame ensuite, à pied, sa marche vers Paris. À travers la France, son voyage est plein de rencontres : il se retrouve à animer une fête de village trop arrosée, il est accueilli chez un comte ruiné, il se retrouve au cœur de revendications paysannes. Repéré par la presse, le courageux marcheur fait le buzz sur les réseaux sociaux, suscite l'admiration et subit quelques moqueries. Mais les ennuis le retardent et il n'est pas sûr d'arriver à temps au concours de la plus belle vache tarentaise.

czwartek, 26 maja 2016

A Bigger Splash

 
NIENASYCENI 
Reżyseria: Luca Guadagnino.
 Występują: Tilda Swinton, Ralph Fiennes, Dakota Johnson, Matthias Schoenaerts.
 
To nie tylko splot namiętności, dawnych - jeszcze nieprzebrzmiałych,  i tych aktualnych,  nie tylko kuszące zaloty nastoletniej latorośli, ale przede wszystkim - to dekadencka Europa, gdzie luksus na słonecznej włoskiej wyspie Pantelleria dysharmonizuje z tonącymi u wybrzeża uciekinierami. Film stanowi pewną aktualizację "Basenu" z 1969 r. z Romy Schneider i Alanem Delonem. Taki trochę dramatyczny thriller z powłoką kryminalną. Poszłam do kina na Matthiasa Schoenaertsa, ale świetny jest również Ralph Fiennes. Trzy gwiazdki ***


Dakota Johnson i Matthias Schoenaerts


Dakota Johnson

Tilda Swinton i Matthias Schoenaerts








wtorek, 10 maja 2016

A Man Called Ove


                                                                En man som heter Ove


Reżyseria i scenariusz: Hannes Holm, na bazie powieści pod tym samym tytułem szwedzkiego autora Fredrika Backmana. W rolach głównych występują: Rolf Lassgard (Ove), Filip Berg (młody Ove), Bahar Pars (sąsiadka), Ida Engvoll (Sonia – żona Ove’ go). Muzyka: Gaute Storaas. Premiera: grudzień 2015 r. Produkcja: Szwecja. Polecam goraco - swietny film *****
Ida Engvoll jako Sonia, utalentowana pedagog, umiera na raka.


Filip Berg jako mlody Ove - ciezko pracuje, los go nie oszczedza, ginie mu ojciec, ukochana Sonia traci w wypadku dziecko i jest sparalizowana, trwa walka, by ja zatrudniono w szkole.





Gwiazda szwedzkiego kina Rolf Lassgard jako Ove - nie potrafi znalezc sie w otaczajacym swiecie po smierci Soni, jest zrzedliwy, opryskliwy, czepia sie kazdego i o wszystko - probuje kilkakrotnie popelnic samobojstwo, ale zawsze mu ktos lub cos przeszkodzi.





Powoli zaprzyjaznia sie z sasiadami, ich dziecmi i.... kotem.

Bahar Pars gra sasiadke, dzieki ktorej Ove wraca do zycia i spoleczenstwa, zaczyna czerpac radosc z kazdego dnia.