Rezyseria: Stephen Frears. W rolach glownych: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg.
Komedia – będziecie
się śmiać! ****
Historia tym
bardziej fenomenalna, że prawdziwa, oparta na rzeczywistych faktach i
wydarzeniach. Ekscentryczna milionerka Jenkins istniała naprawdę (1868-1944),
uwielbiała muzykę i arie operowe, marzyła o wielkiej karierze solistki operowej
i występach w Carnegie Hall, tylko nie potrafiła śpiewać – fałszowała prawie każdą
nutę, nie słysząc swojego fałszu – dla niej brzmiała każda aria w jej wykonaniu
cudownie. Utwierdzał ją w tym
przekonaniu i chronił przed prawdą oraz naśmiewającą się z niej publicznością jej
małżonek St. Clair Bayfield – angielski aktor ze szlacheckim pochodzeniem. Otóż
robił wszystko, by ukochana nie dowiedziała się o prawdziwych krytykach w
prasie, przekonywał najbliższe otoczenie, by prawiło jej komplementy i
umożliwiało dalsze przebywanie w bajce i marzeniach o Carnegie Hall. O dziwo!-marzenie
się spełniło: koncert w Carnegie Hall się odbył w 1944 r., a sama Jenkins przed
śmiercią powiedziała, że nieważne jest, jak śpiewała – ważne jest, że śpiewała
w Carnegie Hall.
|
Meryl Streep i Hugh Grant |
|
Z lewej Simon Helberg - znakomicie gral role pianisty Jenkins |
|
Prawdziwa Florence Foster Jenkins i w filmie Meryl Steep |
|
Dowod na to, ze wystapila w Carnegie Hall |
|
Oryginalne zdjecie Jenkins ur. 19.07.1868 in Pennsylvania, zm. 26.11.1944 in N.Y.
|
Cześć, świetna i rzeczowa recenzja!
OdpowiedzUsuńZapraszam do mnie po odrobinę poezji i wglądu w życie chorego an CHAD!
Pozdrawiam ciepło!